Geen loondiscriminatie Nederlandse zeeschepen

Zeevarenden op Nederlandse zeeschepen ontvangen een loon op basis van het prijspeil van het land waar ze wonen. Dit is in overeenstemming met een evenwichtig stelsel van internationale verdragen en cao-afspraken. Dat stelt de Koninklijke Vereniging van Nederlandse Reders (KVNR) na media aandacht over een zitting van het College voor de Rechten van de Mens over de vraag of er sprake is van discriminatie op grond van nationaliteit.

De zitting vond plaats op 2 oktober en betrof een zaak waarin twee zeevarenden bij het College voor de Rechten van de Mens separaat een klacht hebben ingediend tegen twee in Nederland gevestigde reders, omdat zij vanwege onderbetaling ongelijk zouden zijn behandeld. Deze klachten zijn volgens de KVNR ongegrond.

De twee betreffende zeevarenden zijn niet woonachtig in Nederland, maar op de Filipijnen en in Indonesië. Omdat zij werkzaam zijn op internationaal opererende zeeschepen, zijn zij geen arbeidsmigrant. Zij gaan immers direct vanuit huis naar het schip en gaan na hun tijd op zee direct terug naar hun woonland. In de internationale zeescheepvaart is het dan ook gebruikelijk dat bij de beloning rekening wordt gehouden met de kosten van levensonderhoud in het woonland van de zeevarende.

Wereldwijd is het prijspeil per land een eerlijk uitgangspunt voor beloning van zeevarenden. Dat vinden de Internationale Arbeidsorganisatie , de werkgeversverenigingen én de vakbonden die opkomen voor de belangen van zeevarenden. De landen waar zeevarenden wonen verschillen namelijk van elkaar. In elke economie geldt namelijk een ander prijspeil, waardoor er een verschil is in koopkracht. In elk land behoren inwoners bovendien tot een ander juridisch en fiscaal regime. Daardoor is geen sprake van gelijke gevallen. Deze visie is niet alleen gangbaar binnen de sector zelf, maar wordt ook onderschreven door zowel de Nederlandse als de Europese overheid.

Het maakt voor zeevarenden die op de Filipijnen of in Indonesië woonachtig zijn, qua salaris niet uit of zij werkzaam zijn op een Nederlands of niet-Nederlands gevlagd zeeschip. Zij verdienen op al deze schepen namelijk een vergelijkbaar loon. Gemiddeld genomen is hun loon enkele malen hoger dan dat van een  gemiddelde kantoormedewerker in hun woonland, waardoor zij daar een (zeer) welvarend leven kunnen leiden.

Zou het aan boord van Nederlandse zeeschepen niet mogelijk zijn om de internationaal gangbare praktijk te volgen, dan worden schepen onder Nederlandse vlag uitgevlagd. Het is de vraag of de op de Filipijnen en in Indonesië woonachtige zeevarenden daar beter van worden. De Nederlandse vlag is namelijk een - hoog gerangschikte - 'kwaliteitsvlag' die staat voor de nauwkeurige naleving van internationale standaarden, goed werkgeverschap en zekerheid van salarisbetaling. Omvlagging zou bovendien ten koste gaan van de werkgelegenheid voor Nederlandse zeevarenden. Daarnaast zijn ook andere publieke belangen gebaat bij het behoud van de Nederlandse zeeschepen. Zo biedt de eigen driekleur houvast als het gaat om onze strategische autonomie en veiligheid. Een belang dat in tijden van geopolitieke onrust niet mag worden onderschat.